Jedna dobra stvar

Pošto je dosta kritika vlasti u ova teška vremena, ja bih kao večiti opozicionar i na sugestiju drage osobe hteo da ovaj blog posvetim, jednoj pohvali za Vladu Srbije i njenog prvog čoveka. Da, da... Pored svih nespretnih i loših odluka njegovog tima, Premijer je uradio i jednu ogromnu, divljenja vrednu stvar. Izazvao je naciju da deluje solidarno i složno oko jednog cilja. To još nije završen posao, ali jeste prilična šansa. A pošto smo ranije govorili o tome šta nije posao Premijera, recimo sada da stvaranje šansi i ujedinjavanje građana u zajedničkom naporu, između ostalog to jeste. Reč je naime o famoznom pozivu dobrovoljcima da pomognu ugroženm stanovništvu. Ne ulazeći u stilske ocene i druge trice tog gesta, Vučić je uradio veliku stvar rekavši da "Šabac ne sme pasti" čemu se već danas na ulici vidim, dosta podsmeva. Ali ovde se ljudi često smeju u lice opasnostima i velikim šansama, ne uspevajući da prepoznaju jednu u drugoj. I to je posao premijera - da krizu transformiše u šansu. Naravno to je mnogo lakše reći nego uraditi ali eto, taj čovek je to uradio, ipak. To se desilo. Ta pomalo patetična ali što je važnije - efikasna i generalštabnim rečnikom iskazana evokacija stare šifre od pre 100 godina, kada je austrougarski napad na Srbiju krenuo upravo preko Save i Drine, odnosno Šapca, delovala je, i hiljade ljudi iz cele zemlje su joj se odazvale. Ne želim da idem dalje, ali potrebno je da se zna da je to bila velika, odlučujuća stvar koja je izazvala lančanu reakciju. Čak su i komšije pokušale da ne previše uspešno imitiraju ovaj briljantan, rekao bih više instinktivan, nego planiran potez. Nebitno, važno je da je efikasan. Problem je što su ljudi koji su došli u Šabac tog dana, naišli na vakuum, nedostatak bilo kakve organizacije. Tek je vojska spasila stvar. To je nešto na čemu mora da se radi. Ne sme se izgubiti momentum i ljudima se mora dati nada kroz zajednički napor. Važno je znati da niko od ljudi koji su tog dana bili u Šapcu ili Sremskoj Mitrovici, nikada neće zaboraviti tih nekoliko dana. Posebno oni mlađi. To su njihovi dani odrastanja i stupanja u život kao slobodnih, kreativnih ljudi. Pred vladom je problem kako te instinkte staviti u pogon i bez katastrofa. Dakle pošto sam danas konstruktivno raspoložen, a verujem da ne treba izmišljati toplu vodu, nastaviću u tom stilu. Evo par primera kako se te stvari rade u okviru vojnih, odnosno civilnih struktura jedne organizovane države, posebno ukoliko ima ogromnu dijasporu sa kojom treba da komunicira. Sar-El The National Project for Volunteers for Israel

http://www.sar-el.org In the summer of 1982, in the midst of the Galilee War, Golan Heights settlements faced the disastrous prospect of losing their entire agricultural crop. The majority of able-bodied settlers were called up for army reserve duty and entire farms, with crops already ripened, were left unattended, due to the acute manpower shortage. Dr. Aharon Davidi (z”l ), the former head of the I.D.F. Paratroopers and Infantry Corps, was then directing the Golan Heights community and cultural activities. Touched by the settlers’ distress, he sent a number of friends as a recruitment team to the United States. Within a few weeks, some 650 volunteers arrived in Israel to lend their support through volunteer labor. Realizing the merits of that action, those first volunteers expressed the wish that the volunteer project be perpetuated. As a result, in the Spring of 1983, “Sar-El” – The National Project for Volunteers for Israel – was founded as a non-profit, non-political organization (“Sar-El” is the Hebrew acronym meaning “Service for Israel”). Over the years, volunteers from other countries came to partake in the project, and to date, Sar-El is represented in over 30 countries worldwide. Historically, Sar-El’s greatest number of volunteers have come from Volunteers for Israel (V.F.I.) in the U.S.A. and Volontariat Civil (U.P.I.) in France. Sar-El Goals 1. Goals Sar-El leadership adopted as its achievement of the following goals: Contribute to the promotion of Jewish continuity. Create a cultural and educational exchange between the diaspora and Israel. Partner with all supporters of Israel in a mutually beneficial experience. 2. Methods Sar-El proposes to achieve its goals by encouraging volunteers from around the world to come to Israel for a number of weeks to experience the following: Working in I.D.F. warehouses. Guided tours of interesting locations in Israel. Lectures on Jewish and Israeli topics. 3. Benefits Sar-El is proud to note that the program provides many additional benefits to include the following: Promotes Aliyah Fosters new friendships Contributes to Israel’s economy Creates ambassadors of goodwill for Israel. i civilna varijanta Kibbutz From Wikipedia, the free encyclopedia Kibbutz Kfar Masaryk Kibbutznikiyot (female Kibbutz members), training at Mishmar HaEmek during the 1948 Palestine war A kibbutz (Hebrew: קִבּוּץ / קיבוץ, lit. "gathering, clustering"; plural kibbutzim) is a collective community in Israel that was traditionally based on agriculture. The first kibbutz, established in 1909, was Degania.[1] Today, farming has been partly supplanted by other economic branches, including industrial plants and high-tech enterprises.[2] Kibbutzim began as utopian communities, a combination of socialism and Zionism. In recent decades, some kibbutzim have been privatized and changes have been made in the communal lifestyle. A member of a kibbutz is called a kibbutznik (Hebrew: קִבּוּצְנִיק). In 2010, there were 270 kibbutzim in Israel. Their factories and farms account for 9% of Israel's industrial output, worth US$8 billion, and 40% of its agricultural output, worth over $1.7 billion.[3] Some Kibbutzim had also developed substantial high-tech and military industries. For example, in 2010, Kibbutz Sasa, containing some 200 members, generated $850 million in annual revenue from its military-plastics industry.[4]

Besplatan savet Vladi Srbije

Ukratko, neko ko prima platu za to trebao bi Premijeru da objasni sledećih nekoliko finesa kako ne bi imali te nesrećne izlivenjegovog besa uživo, zbog kritike koju mu jedan deo javnosti upućuje. Naime radi se o tome da top državni službenici "ne treba da rade na spasavanju i raščišćavanju." Što je najčešće i bilo predmet pomalo neukusnog podsmeha na netu. Zašto? Jednostavno zato što to nije njihov posao. Posao državnih službenika je organizacija, kontrola i anticipacija. Ne nošenje džakova, male dece i nemoćnih ispred kamera. Zašto? Najpre zato što tako svima stavljaju do znanja da ne znaju šta im je posao, te da izvesno to ne znaju ni njihovi podređeni. Njihov posao je da usmeravaju akciju, ili ako moram da budem krajnje jednostavan, "da se njihove reči pretvaraju u stvarnost." Oni moraju da znaju šta se zbiva i šta će biti, a ne da se igraju infantilnih super-heroja. To je trebalo davno da prerastu... Kada izađu na teren, to treba da čine na način koji uliva nadu i sigurnost. Da stoje na tački koja je isturena ali ipak bezbedna i čvrsta, a da su oko njih operativci. Tako se slika nada i uliva sigurnost... Ovako samo plaše-jedan i iritiraju drugi deo javnosti. Ako nisu sigurni, neka pogledaju fasadu zgrade u kojoj rade. Ima tamo predstavljen jedan lik koji vlada domenom prenošenja poruka. Nije slučajno na tom mestu.